Toen ik onderweg was en mijn ogen sloot

Ik stond op het podium in het vage licht, de rode stoelen voor mijn gezicht.
Ik rookte en hoorde alle liedjes die me aan jou doen denken.
Ik ben Ian Curtis, ik ben de koningin, ik ben wie ik wil zijn, ik kan hier alles zijn,elk persoon, zo ver of dicht bij mezelf.
Ik heb hier de macht, over alles wat ik denk, voel en uitspreek.
Hier op dit podium.
Een volle zaal of leeg. Hier hou ik mezelf voor de gek, maar echter voor mij dan dit wordt het niet.
Ik rook nog een sigaret, ik hoor muziek die jij niet wilt. Daarom. Ik glimlach.
Ik glimlach met mijn sigaret tussen mijn tanden en nu ook een glas in mijn hand en een groengeverfd paard aan mijn zijde.
Daarom.
Omdat dit mijn podium is hier en nu.
Ik heb meer rimpels dan eerst, het is later dan nu.
Ik druk mijn sigaret met mijn laars en de houten vloer, de zwarte vloer, de houten vloer en het zand op de grond.
Ik huil, het licht gaat aan de rode stoelen zijn gevuld en de voorstelling is waar.